پیرامون تنهایی های گروهی، در روابط شهری، یه لحظه هایی این تنهایی ها شکسته می شن و شکاف های مشترکی در این بین ایجاد می شه. حالا این شکاف ها، می تونن لبخند ناگهانی دیگری، بین دنیا دنیا دغدغه ت باشه و یه دلیل بشه برای اینکه حس کنی دنیا هنوز جا برای زیبایی داره. و می تونه خشم سرکوب شده ی مشکلات دیگری باشه که بر سر تو فرود میاد و می تونه حداقل تو بعضی ها، یه روز قشنگ رو خراب کنه.
انتخاب اینکه دیگری با ما چطور برخورد کنه با ما نیست، اما انتخاب اینکه چطور دیگیری ای باشیم و کسی رو برای لحظه ای خوشحال یا برای کل روز ناراحت کنیم با خودمونه.
یادمون باشه، ما هر کدوم برای دیگری، دیگری هستیم.